ما به مراسم عزاداری می‌رویم تا بر غم‌ها و غصه‌های خودمان گریه کنیم، چه مراسم برای یکی از اطرافیان باشد و چه برای امام حسین(ع)، ما به این فضا و موقعیت نیاز داریم تا به فقدان‌هایمان اذعان کنیم. به هر آنچه از دست داده‌ایم، به دست نیاورده‌ایم و هنوز حسرتش به دلمان مانده است. چه فقدان‌هایی که در زندگی شخصی داشته‌ایم، و چه آنچه در زندگی اجتماعی‌مان از دست داده‌ایم و به دست نیاورده‌ایم، مجلس عزا و ترحیم، فرصتی است برای مرور همه این‌ها و همدلی با یکدیگر بر سر این فقدان‌ها.
اما مجلس عزای امام حسین یک ویژگی متمایز دیگر هم دارد و آن این‌که همه فقدان‌ها را در مسیری متعالی، در راه رسیدن به جامعه‌ای الهی و پاک، در راه شناخت ولّی و تدبیرگری متصل به وجود مطلق الهی قرار می‌دهد. ما در مجلس عزای امام حسین به خودمان فقدان‌ها را یادآوری می‌کنیم –چه می‌خواسته‌ایم و چه شده است- با همدیگر بر سر آن همدلی می‌کنیم و پیمان می‌بندیم که آرمان‌هایمان را در راه جامعه‌ای سالم و عادلانه مبتنی بر آموزه‌های الهی از یاد نبریم.
امسال اما فقدانی از جنس دیگر نیز ما را متأثر کرده است: ما در طی شش ماه اخیر ده‌ها هزار نفر از هم‌وطنانمان را که می‌توانستند در این شرایط در کنار ما باشند به علت ابتلا به کرونا از دست داده‌ایم-گذشته از آن‌ها که حتی در فهرست جان‌باختگان هم نیامدند- و این همه‌گیری جهانی هنوز قربانی می‌گیرد. ازآنجاکه احتمال سرایت ویروس به دیگران نیز وجود دارد، افراد از مدتی قبل از فوت بیمارانشان از دیدار آن‌ها محروم می‌شوند و بعد از فوت هم به دلیل ممنوعیت تجمعات امکان برگزاری مراسم به شکل معمول را ندارند. در این شرایط غم فقدان با همه سردی و تلخی‌اش، سنگینی‌ای دوچندان پیدا می‌کند: نه توانسته‌ایم درست‌وحسابی از عزیزانمان خداحافظی کنیم، نه مراسم خاک‌سپاری توانسته آن‌طور که همیشه بوده مرهم زخممان باشد و نه کنار هم بودنی که همدلی‌اش بتواند تسکینمان دهد.
امسال محرمی که همیشه می‌آمد و با سیاه‌پوش شدن درودیوارها به یادمان می‌آورد که «ما در هر درد و فقدانی کنار هم هستیم و باهم برای ساخت جامعه‌ای سالم و عاری از ظلم و بی‌عدالتی می‌جنگیم»، آمده، اما پیام دیگری هم دارد. این‌که پیوند با حسین(ع) و یارانش، تنها به تکیه و هیئت و حسینیه نیست و یاد و نام و پرچم حسین، بدون همه این‌ها هم بلند و درخشان و زنده است. این‌که به یاد آوریم قربانیان این همه‌گیری را که در مظلومیت و غربت جان باختند و چه می‌شد کرد که این عزیزان از دست نمی‌رفتند و به یاد آوریم درد و زخمی را که با رفتن نابهنگامشان برای اطرافیانشان به‌جا گذاشتند.
امسال در «لبیک یا حسین» هایمان، به یاد آن‌ها فاتحه‌ای بخوانیم و ادای احترامی کنیم و از روح بزرگوار امام طلب تسلای خاطر بازماندگان کنیم. و از آن بزرگوار و یارانش طلب همت کنیم برای آن‌که در تأمین سلامت جامعه، در سوگواری برای عزیزانمان، و در همه شئون زندگی‌مان، تدبیرگری و اندیشه‌ورزی بر اساس آموزه‌های دینی‌مان را سرلوحه قرار دهیم. ان‌شاءالله.
اندیشگاه سرو - فرنوش صفوی‌فر
